on & off the road trips Italia

TIENDUIZENDEN kilometers per jaar rijd ik al dan niet alleen in en door Italië; over bergpassen, onverharde paden, kustwegen, autostrade en alles wat ertussen zit. Dat is wat ik al jaren en in alle jaargetijden graag doe en wat me al zoveel gebracht heeft. Tegenwoordig noemt men elke route die van A naar B leidt een roadtrip maar voor mij is het echte roadtrippen al meer dan twintig jaar dé manier van reizen en zoveel meer dan van A naar B rijden. Het onderweg zijn met eigen vervoer, soms met een einddoel, vaker voor werk maar altijd met een “we- zien -wel- waar- het- ons- brengt -gevoel” en vooral geen strak vastomlijnd plan of route met alle gereserveerde stops maar ruimte voor improvisatie. Het onderweg zijn, het ontdekken, je laten verrassen en avontuur staan voorop.

“wie durft te verdwalen vindt nieuwe wegen….”

Ik hou niet van gebaande paden en zoek mijn eigen wegen, dat ik daarbij altijd net even verder rijd of om het hoekje kijk maakt dat ik op de meest onverwachte plekjes kom waar niet perse altijd bestaande of echte wegen zijn; ik spreek dus ook over on & off the road trips.

Door de jaren heen…..

Vele jaren reizen op twee motoren, manlief met dochter achterop op de zijne en ik met de rest van de bagage op de mijne door heel Europa. Stoppen waar je wilt en zonder enig plan anders dan naar het zuiden. Daarna een aantal jaren dwars door Spanje, Frankrijk en Italië met onze oldtimer plus hond ( die in deze combinatie samen bijna heel Italië gezien hebben) waarbij de Snoek net zo gemakkelijk in de woestijn van Andalucia reed, de zuidelijkste punt Tarifa bereikte en de hoogste bergweg van Europa in de Sierra Nevada beklom als de Dolomieten doorkruiste. De laatste jaren reizen we vaak met auto én motor. Het blijft een heerlijke manier om veel te zien; je ziet al rijdend van de ene regio naar de andere het landschap echt veranderen. Daarnaast laat ik me graag leiden door tips n.a.v. de toevallige ontmoetingen onderweg en vooral niet door toeristenboekjes.

Ja, je moet de tijd hebben wanneer je met auto of motor reist en met vroeger twee maal per jaar buiten het hoogseizoen een aantal weken kwamen we al een heel eind. Fijn want het zuiden heeft de voorkeur en dat zijn nogal wat kilometers. De laatste 6 jaren reis ik echter meerdere malen per jaar ook voor werk voor lange periodes naar Zuid Italië het hele jaar door. Daardoor meer tijd en verzin ik dus steeds andere routes om nieuwe gebieden te blijven ontdekken. Wat dan zeker meespeelt is dat ik elke trip Italiaanse vrienden wil opzoeken óf dat we onderweg afspreken op voor ons beiden nieuwe plekjes. Zo is het bijvoorbeeld superleuk vrienden uit Trieste in Abruzzo te treffen. Wanneer je zo vaak routes in en naar Italië rijdt zijn er natuurlijk favoriete overnachtingsadresjes en plaatsen waar ik graag terugkom, die hoef ik onderweg maar te bellen, maar ik blijf het combineren met nieuwe plekjes.

Ook al heb ik al heel lang Vieste in Gargano als basis en ken ik er inmiddels alle toegangswegen plus bijna heel Puglia en ben ik sinds vorig jaar een groot deel van het jaar actief en zelfs woonachtig in mijn dorp in Molise ,de zin in het onderweg zijn het reizen en ontdekken, blijft.

Gelukkig ligt Molise erg centraal zodat van daaruit mijn andere geliefde regio’s gemakkelijk te bereizen zijn. Het onbekende, verlaten en ruige Basilicata prachtig om te doorkruisen, het heerlijke Calabria van kust naar kust en niet te vergeten Abruzzo waar ik na 15 jaar nog steeds niet ben uitgekeken. Hoe fijn is het rijden in de Majella en de Gran Sasso, met de ontelbare dorpjes die echt allemaal verschillend zijn. Ik zie trouwens nooit beren op de weg, figuurlijk niet en helaas ook niet letterlijk. Ondanks de vele waarschuwingen nog nooit een beer gezien.

Zoveel avonturen, ontmoetingen en gekke situaties onderweg al meegemaakt ( ik ga het echt allemaal ooit bundelen tot een boekje) maar iets dat ik nooit zal vergeten is in mijn uppie met een volgepakte Fiat 500 over de Brennero op weg naar het zuiden in Coronatijd, het leek wel of de wereld vergaan was, helemaal niemand op de weg. Ik had permissie maar toch. Ook het moeten wachten op het opwekken van een lawine bovenop de Piccolo San Bernardino omdat er eind juni nog teveel sneeuw lag en daarna over de brokstukken rijden was een aparte ervaring. Bergpassen worden trouwens elke reis meegepakt; daar gaan motorrijders harten toch sneller van kloppen.

Uiteraard heb ik ook mijn ergernissen in het Italiaanse verkeer en zijn er wel gevaarlijke situaties en zelfs ongevallen geweest. Als je zoveel kilometers rijdt in een land waar ( voorzichtig uitgedrukt) velen onterecht denken de beste chauffeur te zijn, word je weleens aangereden helaas. Gelukkig steeds goed afgelopen en nooit mijn schuld.

Dat de wegen met name in het zuiden niet echt goed zijn, bewegwijzering ontbreekt en omleidingen in het binnenland een uitdaging zijn neem ik voor lief. De binnendoor weg van mijn dorp naar Campobasso over de heuvels met de nodige bochten en hoogteverschillen is mijn favoriete weg ook al zit deze vol met kuilen en gaten die ik inmiddels allemaal ken. Mijn regio Molise leent zich bij uitstek voor een roadtrip omdat je deze kleine regio makkelijk in alle rust en korte tijd kunt ontdekken. Het is nergens druk en je vindt er alles: kustwegen, heuvels, steile weggetjes, tratturi, bergen en meren waar je omheen kunt tuffen. Afwisseling genoeg dus. Onderaan zie je een filmpje van mijn favoriete weggetje.

Wanneer ik een enkele keer door tijdgebrek toch moet vliegen en aangewezen ben op een huurauto maak ik er ook een roadtripje van. Net weer een andere route, een nieuw plaatsje ontdekken, een extra tussenstop. Zo is bijvoorbeeld de route van Pescara vliegveld naar Vieste op verschillende manieren te rijden; langs de kust via Lesina of dwars door de Foresta Umbra met elke keer een ander dorpje voor een stop.

Moderne navigatie is best fijn natuurlijk maar ik pak ook nog steeds mijn hele oude maar onverwoestbare kaart van Italië erbij en stippel aan de hand daarvan globale routes uit. Fijn puzzelen met “even kijken wat er in de buurt ligt” en dat misschien ook meepakken? Je snapt dat ik ook de onderlinge afstanden inmiddels grotendeels wel ken en haast nooit de snelste weg kies.

Tot slot: Radio Italia is altijd aan mijn zijde.

Buon VIaggio!