Calabria Diamante

DIAMANTE 2018 : PEPERONCINO & PITTIGE TANTES

Voor onze reis door Calabria kies ik Diamante als eerste uitvalsbasis. Natuurlijk, het ligt aan zee, het heeft een mooi centrum, centraal gelegen voor onze wandeltochten in het Nationaal Park maar de hoofdreden is dat Diamante de hoofdstad is van één van onze lieveling ingrediënten……de PEPERONCINO.

Diamante is een echte PEPERONCINO stad en dat zul je weten ook. Het ademt deze rode hete peper. Er is een echte ACCADEMIA del PEPERONCINO, zij promoten overal in de wereld de peperoncino en spreken erover als “La Maesta “ ( de majesteit), doen onderzoek naar de productie en het gebruik van de peperoncino, niet alleen in de keuken maar ook in de farmacie. Ik ben lid geworden van deze club als -tot nu toe- enige Nederlander en wie weet wat het me brengt. Bovendien is er elk jaar in september een peperoncino festival met een Koning Peperoncino.

Overal in Diamante staan gigantische pepers opgesteld naast winkels, bij restaurants en er rijdt een omgebouwde groente- en fruit Ape dagelijks door de buurt, die natuurlijk op de foto moest tot grote hilariteit van de vaste klanten. “ je wordt famoso in Olanda”.

Uiteraard in alle eetgelegenheden grote potten peperoncino op tafel en de delicatessenzaak verkoopt allerlei producten met peperoncino zoals de overheerlijke chocolade.

Het symbool in Diamante is la signora met de peperoncino op haar hoofd. Ik laat de eerste dag al mijn oog vallen op een schattige versie van keramiek en wil deze kopen. Helaas de eigenaar van de winkel weigert want er zit een kleine kras op. Hij zou een nieuwe bestellen en die kon ik ophalen vóór vertrek uit Diamante. De laatste dag kwam ik dus terug en de eigenaar loopt met mij naar achter, vraagt of ik een tas bij me heb en propt zo het beeldje erin ; ik kreeg het cadeau omdat de nieuwe niet op tijd was afgeleverd…..

De beroemde gedroogde peperoncino strengen gaan natuurlijk mee naar huis voor een heerlijke arabbiata. Bovendien zijn ze lang houdbaar en zeer decoratief.

Diamante is trouwens ook beroemd vanwege de mooie murales, kleurige muurschilderingen in alle stijlen die je maar kunt bedenken. Elk jaar worden er kunstenaars uitgekozen om er een te maken. Werkelijk in elke hoek van de stad kom je ze tegen maar daarover meer een volgende keer.

Dwalend en wel, wat we graag lopend doen, komen we een piepklein huiskamer restaurantje tegen. Voor ik nieuwsgierig naar binnen kan gluren worden we gespot door Cecilia, de pittige eigenaresse. “Binnenkomen en eten” roept ze, bijna gebiedend. Ach, waarom niet zo tegen pranzo tijd. Fles wijn op tafel en een opsomming van welke vis er vandaag is. Ze kookt zelf en steekt regelmatig haar hoofd uit de keuken, naast de huiskamer gelegen. Er is nog een andere familie aan het eten en we raken aan de praat; het is immers of je samen op bezoek bent. We komen er al snel achter dat Cecilia haar man dit restaurant ooit begonnen is. Geboren Napolitaan en de zaak heet dan ook O’ Scugnizzo. Na zijn dood bleef zij doorkoken samen met haar dochter. Ook al is ze nog steeds in de rouw, de naam van haar man houdt ze op deze manier in ere.

Foto’s van allerlei bezoekers aan de muur trekken mijn aandacht en ik herken op meerdere Michele Placido, de held van velen, de steracteur uit La Piovra. Vele foto’s van hem met Cecilia, ik vraag er iets over en ze vertelt trots dat hij al jaren vis komt eten. En dat er nu een Olandese in de zaak is, die ook nog van Napoli houdt en Michele Placido kent tja dan moet je ook op de foto met haar….

Onder lichte dwang en in een soort wurggreep geef ik me over. Dat we na de lunch uit diverse flessen zelfgestookte grappa, limoncello, notenlikeur en wilde venkel hadden geproefd droeg daar wel aan bij denk ik. Wat een middag.

We hebben beloofd ooit terug te komen, wat ik zeker ga doen en we volgen elkaar op facebook. Misschien hang ik inmiddels ook wel aan de muur….naast Michele Placido.