Meet the locals: Alfonso

We waren elkaar al een paar keer in het dorp tegengekomen en zoals alle San Giovannari knoopte ook Alfonso gelijk een praatje aan. Ik zie hem op de tractor met hout voor de kachel op en neer rijden door het dorp, door onze straat. Je moet goed voorbereid de winter in natuurlijk. Tijdens het eerste praatje vertelde hij al over zijn passie; hij heeft een land boven het dorp én maakt volgens eigen zeggen de lekkerste witte wijn. Nu maakt bijna iedereen wijn in het dorp maar altijd rode, geen witte.

Uiteraard volgt er een uitnodiging om eens aan te wippen daar en die uitnodiging wordt nog vele malen herhaald. Na een uitwisseling van telefoonnummers kreeg ik een appje met opties.

Eindelijk was het zover en rijden we op een middag naar boven over een prachtige, deels niet verharde weg naar zijn land waar we al opgewacht worden. Zijn gezicht straalt en je ziet hoe trots hij is. Naast zijn reguliere baan in de stad werkt hij elke dag op zijn land en je voelt zijn passie. Antieke fruitrassen zijn hier nieuw leven ingeblazen, de olijfbomen worden met liefde verzorgd en de wijnranken staan op de helling. Na een wandeling en rondleiding over het gehele land , en groot dat het is, met tekst en uitleg over alle bomen en planten die we maar tegenkomen, is het tijd voor de proeverij.

Onder de eeuwenoude eik die de plek domineert heeft Alfonso een prachtige stenen tafel gemaakt van de restanten van een waterput.

Er is plaats voor 12 grapt hij en prepareert ondertussen de tafel. Uit een koelbox komt de witte wijn en uit een tas echte glazen. Serious business dus. Er worden een paar tomaten van het land geplukt en samen met het meegebrachte brood en olijfolie uit eigen productie hebben we een heerlijke geïmproviseerde aperitivo. Wow wat een fijne wijn. Ik moet hem gelijk geven, het gezelschap en de plek hebben zeker invloed maar het is de lekkerste witte wijn die ik ooit dronk.

Alfonso hecht waarde aan zulke bijzondere momenten zegt hij en we besluiten ter plekke dat dit een moment is dat voor altijd in onze geheugens gegrift staat.

Een maand later komen vrienden uit Vieste ons opzoeken. Ook zij maken wijn en olijfolie voor eigen gebruik en ik vraag Alfonso of we hen deze prachtige ervaring kunnen aanbieden. Uiteraard gaat hij akkoord.

We nemen hen dus mee naar boven, drinken de wijn, eten een stuk brood samen met de door de gasten meegebrachte cacciocavallo (kaas uit Gargano) die er voortreffelijk bij smaakt.

Wat een feestje weer met dit gezelschap een glaasje te drinken op zo’n plek.

Alfonso’s wijnmakers maatje Gennaro, ook uit het dorp sluit iets later aan en na de proeverij worden we uitgenodigd hun cantina in het dorp te komen bekijken. Uiteraard gaan we graag op de uitnodiging in.

We rijden de inmiddels donkere heuvel af en nemen een kijkje nemen in hun domein onder de grond waar de geur van wijn ons al tegemoet komt. Het blijkt bij ons huis om de hoek.

Wow wat een prachtige grot en ook hier weer alles selfmade. Alfonso kan werkelijk van niks iets maken. Trots laten ze ons ook een van hun rode wijnen proeven ondertussen vertellend over al het werk dat hier in zit en ik zit op het trapje en geniet.

O ja, en ik wil ook zo’n muur natuurlijk……..