Verhaal geschreven door Joella, deelnemer olijftrip 2019

Een ezel in Vieste

1.Op reis

Onwennig stuurt Susanne de kleine Fiat 500 door de bergpas. Bij iedere bocht vangt ze een glimp op van de baai met het azuurblauwe water. Tijd om wat langer te kijken heeft ze niet, al haar aandacht heeft ze nodig voor de weg. Het slechte wegdek en het passeren van tegenliggers vereisen nogal wat stuurkunst. Het lijkt wel of er een week voorbij is gegaan sinds ze landde in Barí en een selfie maakte bij de letters ‘Welcome in Puglia.’

In werkelijkheid vertrok ze pas een paar uur geleden van het vliegveld en verliet via de sobere buitenwijken de stad.  Via de kustweg rijdt ze naar haar eindbestemming met links van haar eindeloze olijfboomgaarden en rechts de zee. Bij het watervogelgebied Margherita di Savoia staat ze zichzelf een kleine pauze toe. Ademloos kijkt ze naar een grote groep flamingo’s, ogenschijnlijk rustig balancerend op één poot om vervolgens plotseling op te vliegen als een grote roze wolk tule.

Italië! Ze is hier voor het eerst en het is ook haar eerste reis alleen. Bas had haar overgehaald te gaan. Bas zag altijd overal kansen. Hij hield van het snelle leven en het perfecte plaatje. De perfecte vriendin, de duurste restaurants en de mooiste merkkleding. ‘Het is je in de schoot geworpen Susanne, je moet hier wat van maken,’ had hij gezegd. Zijn overtuigende woorden hadden haar doen besluiten de kans te wagen en samen met hem op pad te gaan. Maar tot haar grote schrik was hij uiteindelijk toch niet van plan deel te nemen aan het avontuur. Twee weken geleden had hij besloten met zijn collega Janice naar Canada te vertrekken voor ‘werk’, in plaats van met haar naar Italië. Ze hadden er verschrikkelijke ruzie over gehad en het afscheid was bijzonder koel geweest. Nu hun relatie aan een zijden draadje bungelde had ze in een zeldzaam moment van moed besloten alleen te gaan!

Na de volgende bocht ziet ze een uitkijkpunt met een hoge stenen toren. Ze besluit te stoppen en als ze uitstapt vangt de zeewind haar lange donkere haren en krult ze om haar gezicht. Lachend veegt ze met haar hand haar haren weg om van het uitzicht te kunnen genieten. Het zicht over de Adriatische zee vanaf hier is fantastisch! In de verte ziet ze grotten in de witte rotsen langs de kustlijn; uitgesleten door het eindeloze beuken van de golven. Iets verderop ligt haar eindbestemming: Vieste. Het witte stadje schittert in de zon op de hoge rotspunt, die ver in zee uitsteekt. Het ligt er zo mooi bij, alsof de tijd er geen enkele invloed op heeft gehad en ze heeft het gevoel of ze in een historische roman is beland.

Als ze een half uurtje later het stadje binnen rijdt is de boulevard verlaten. Het is oktober en het toeristenseizoen is zo goed als voorbij. Het strand is op enkele wandelaars na leeg. Vanaf hier heeft ze een mooi uitzicht op Pizzomunno, de grote witte rotspunt die statig vanuit de zee oprijst. Susanne kent het oude verhaal van de knappe zeeman die versteend van verdriet achterbleef toen jaloerse zeemeerminnen zijn geliefde naar de bodem van de zee sleepten. Ze parkeert langs de boulevard en belt het nummer om in haar beste Italiaans haar locatie door te geven. Even later komt er een kleine vrouw in een Jeep aangereden. ‘Sono Dominica,’ begroet de vrouw haar allerhartelijkst. En dan, met een vrolijk ‘andiamo’  stapt ze in haar Jeepje om Susanne voor te gaan door de smalle straatjes naar het huisje. De erfenis van haar lieve tante Bets.

‘Het huisje is voor jou Susan, als ik er niet meer ben’.

Ze ziet haar tante nog levendig voor zich. In haar oude bruine fauteuil in de serre, terwijl het zonlicht door de hoge ramen valt en spelletjes speelt met alle prullaria op de dressoirs. Zilveren krulletjes rond een gezicht vol rimpels. Sinds ze in Utrecht woont, bezoekt ze tante Bets graag in het grote huis aan de gracht. De ouderwets ingerichte woonkamer met de hoge plafonds grenst aan een prachtige ommuurde stadstuin; de grote trots van tante. Tante Bets praat graag over haar tuin én over haar huisje in Italië. Susanne laat haar maar; ze is nooit in Italië geweest en wil er helemaal niet aan denken dat tante Bets er ooit niet meer zou zijn.

‘Voor jou en voor Gert.’

Susan kijkt verbaasd op.
‘Wie is Gert?’
‘Gert is een grote eigenwijze ezel, die komt en gaat wanneer hij wil,’
‘Ik wist niet dat u daar een ezel had.’
‘Ezels zijn overal kind.’

Susanne schrikt op uit haar overpeinzingen als ze achter Dominica een kleine binnenplaats op rijdt langs een oude hek. Ze zijn er! Het witgeschilderde huisje heeft zachtgroene luiken en grenst aan een olijfboomgaard. De zilverkleurige blaadjes van de oeroude bomen wiegen zachtjes in de wind. Achter het huisje ligt een ruim terras met bloeiende oleanders in wit en roze. Het huisje en de omgeving geven haar direct een warm gevoel, een gevoel van thuiskomen.

2.Bezoek

In de late avondzon beklimt Susanne langzaam de eindeloos lange witte trap in het centrum van Vieste. De trap is beschilderd met grote rode harten en teksten als Aspettero (ik zal wachten). Het weer is nog steeds bijzonder aangenaam. Ze had behoefte aan een wandeling, nadat ze door Dominica weer volgepropt is met de heerlijkste pasta die ze ooit heeft gegeten. De pittige klim beloont haar met een geweldig uitzicht over het stadje en de zee. Langzaam verdwijnt de zon en wordt het donker. Ze slaat linksaf naar de oude binnenstad: ‘ Il Centro Storico.’ De wandlampen naast de oude stadspoort werpen een sprookjesachtig licht op de lichte stenen. Op haar gemak slentert ze door de smalle oude steegjes. Ze aait de kittens op het pleintje, die zich tegoed doen aan een portie vis. Via het pad langs de oude stadmuur met uitzicht op de zee komt ze uit bij La Chiesa Di San Francesco, het witte kerkje. Ze gaat op een muurtje zitten. Vanaf hier heeft ze goed zicht op de verlichte oude haven en een eilandje met een vuurtoren. De afgelopen dagen heeft ze de omgeving verkend, mooie wandelingen gemaakt en een spectaculaire visdemonstratie op het oude vissersplatform, de Trabucco, bijgewoond. Netten aan lange palen boven de zee en vissers die hier als koordansers overheen liepen. Na eeuwen nog steeds een spectaculair schouwspel! Langs de oude haven loopt ze door de verlichte straatjes  terug naar haar huisje aan de rand van het stadje.

Weer thuis geniet ze op haar terras van de avond en de kleine olijfboomgaard. De grijsgroene blaadjes glinsteren in het maanlicht. De oude bomen dragen nog vruchten, die erg bitter smaken. Ze heeft geen idee wat ze ermee moet gaan doen. Overal is de olijfpluk al in volle gang. Met kleine rubberen machientjes op een lange stok ritsen de plukkers de olijven uit de bomen, die in grote bakken worden geschept. ’s Avonds zie je bestelwagentjes met laadbakken vol olijven naar de perserijen rijden. Ze grinnikt in zichzelf. Nooit had ze een duidelijk doel in haar leven en ineens is ze de eigenaresse van een huis, een olijfboomgaard en een ezel, genaamd Gert. Het dier heeft zich alleen nog niet laten zien.

Het zware ronkende geluid van een motor doet haar verbaasd opkijken. Wie is daar nu nog zo laat op de avond? Als ze nieuwsgierig om de hoek van het witte huisje loopt, ziet ze een motorrijder haar tuin binnen rijden. De motor lijkt te klein voor de forse berijder. De man stapt van de motor af, legt zijn helm op het zitvlak en komt met uitgestoken hand op haar af lopen. Hij draagt een verwassen zwart hemd op een oude spijkerbroek; hij is kaal, maar heeft wel een baard. Op zijn armen prijken verbleekte tatoeages. Susanne negeert de uitgestoken hand met de doodskopringen.

‘Wat kan ik voor u doen?’ vraagt ze bitser dan ze van plan was. Het huisje en de boomgaard zijn haar in korte tijd dat zo dierbaar geworden, dat deze onverwachte bezoeker als een indringer voelt.

‘Jij moet Susanne zijn,’ zegt de dikke man vriendelijk in het Nederlands.
Hij glimlacht haar toe. Een sigaret bungelt in zijn linker mondhoek en ze ziet dat hij een tand mist uit zijn ondergebit.
‘Klopt, en u bent?’ Susanne kijkt de man achterdochtig aan.
‘Ik ben Gert,’ zegt de man opgewekt!

***

Bewerking van een verhaal t.b.v. schrijfwedstrijd Bibliotheek Utrecht, Augustus 2020 met als opdracht: Neem je lezer mee op reis.

Meer blogs en verhalen zijn te lezen op: https://www.jbbsupport.nl

NB op de foto zie je Joella ( en echtgenoot Ruud) tijdens de olijftrip 2019