
Maratea-Basilicata
“ De weg naar de hemel”
Een paar jaar geleden tijdens een verblijf in Basilicata wilde ik heel graag met eigen ogen het megagrote beeld van de Cristo Redentore ( Christus de Verlosser) in Maratea zien. Het beeld van maar liefst 21 meter hoog met een hoofd van 3 meter doorsnede is in 1965 gemaakt door Bruno Innocenzi. Het geraamte is van gewapend beton en bekleed met het beroemde witte marmer uit Carrara.
Dat manlief al waarschuwde omdat het beeld boven de 600 meter staat en we dus waarschijnlijk niet van een optimaal uitzicht zouden kunnen genieten negeerde ik. We zijn er nu bijna en ik moest en zou naar boven. We rijden verder over de spectaculaire weg omhoog, nog steeds vergezeld van de zon tot aan de centrale parkeerplaats waar je je eigen auto moet achterlaten en verplicht in een busje moet overstappen. Jammer genoeg mag je het laatste stuk weg met haarspeldbochten dus niet zelf rijden. Dit zorgt voor een kleine teleurstelling. Met ons maakt alleen een klein clubje Italiaanse toeristen uit Napoli ook gebruik van de bus en het begint nu zelfs te regenen. Bij elke bocht naar boven wordt het mistiger en naast luid geklaag over het weer wordt er nu ook bij de Italianen hardop getwijfeld of er wel iets te zien valt.
Eenmaal uit de bus rest ons nog een voetpad naar boven maar je raadt het al, het pad was nauwelijks te zien en het beeld dat zich ergens aan het einde van het pad moest bevinden helemaal niet zelfs. Wat je nog net ziet zijn de contouren, iets witter dan de mist eromheen.
Van een panorama is totaal geen sprake. Een dikke witte mist. De verrekijkers die er staan steken eenzaam af tegen de witte mist.
Men roept dingen als: ”che bel panorama” , “Cristo non c’è” en “oggi gratis?”
We lachen samen met de Italianen en roemen overdreven het fantastische uitzicht vanuit verschillende hoeken. Men roept dingen als:” che bel panorama” , “Cristo non c’è” en “oggi gratis?”. Er zijn er die nog een selfie proberen te maken maar ook daar werkt Cristo vandaag niet aan mee, hij heeft duidelijk een vrije dag.
Na een drankje bij de kiosk, schuilend voor de regen lopen we terug naar de bus. De stemming terug in het busje is geweldig; het lijkt wel een schoolreisje. We nemen afscheid en rijden terug naar beneden, waar de regen en mist plaats maken voor de zon. Ja hier schijnt hij wel. Wat een unieke ervaring, ik had het niet willen missen en wie heeft er nu zulke foto’s?
Wil je ook de immense marmeren Cristo bezoeken maar heb je hoogtevrees? TIP: ga in de mist!
( op de laatste twee foto’s zie je hoe het eruit hoort te zien zonder mist, bron Internet)




