
in memoriam Remco Spit
REMCO SPIT de liefde van mijn leven
23-08-23 overleed mijn grote liefde Remco. Een mensenleven waren we samen waarvan we o..a. meer dan twintig jaar samen door ons geliefde land reisden en er langdurig verbleven. Uiteraard mag een in memoriam gericht op zijn (onze) Italia avonturen op deze site niet ontbreken; de site die hij voor mij ontwierp.
Remco reisde het liefste met de motor en de ruige bergen en passen trokken altijd; Abruzzo was dan ook zijn favoriete regio en nooit werd de Campo Imperatore of de Majella overgeslagen. Onbekende wegen ontdekken, wandelen over niet bestaande paden en altijd het avontuur opzoeken dat is wat Remco kenmerkt. Dat daar soms “ongelukjes” bij hoorden remde hem niet af. Sterker nog, het bleek besmettelijk want o wat een avonturen hebben we samen gehad.
Zijn wilde ( en lange) haren raakte hij nooit echt kwijt. Letterlijk en figuurlijk. Geen man maar een eeuwige jongen ( un ragazzo) dat is wat Italiaanse vrienden over hem zeggen. Ruwe bolster blanke pit. Stoere lefgozer. Daar viel ik destijds op en dat is altijd zo gebleven. Tussen ons was het lang geleden liefde op het eerste gezicht, het vuurwerk spatte ervanaf en met de nodige hoogte- maar zeker ook dieptepunten bleken we voor elkaar bestemd. Dat we ons 30 jarige jubileum op de Vesuvius vierden was tekenend.
De laatste jaren brachten we grotendeels reizend en wonend in Italië door met als uitvalsbasis ons dorp in Molise waar ook hij het liefste was. De rust, de natuur, het dorpsleven, de vrienden; wat genoot hij daarvan en plannen om er permanent te blijven waren vergevorderd. De ziekte was er altijd maar hij liet dat nooit ons leven beheersen. Toen we eind juni toch nog onverwachts terug moesten naar Nederland en hij wist dat dit de laatste keer was hebben we daar nog wel een mooie allerlaatste zesdaagse reis van kunnen maken. Reizen konden we sowieso altijd zo goed samen. We hebben het opgegeven uit te rekenen hoeveel duizenden kilometers we samen gereisd hebben in de auto, op onze beider motoren of een combi ervan. Ik grapte dat ik de laatste jaren de pakezel met de auto was die hem volgde wanneer hij met de motor reisde. Hoewel volgen niet helemaal klopt omdat we beiden andere routes namen en elkaar pas ergens voor de avond troffen. Avontuurlijk en ook echte liefde toch?
Tijdens zijn bijna 4 jaren van ziekte streed Remco dapper en altijd op zijn eigen voorwaarden. Tussen alle chemo’s, operaties en ziekenhuisafspraken door blijven wandelen, motorrijden, weekendjes weg, maanden naar Italië en genieten van wat hij wél kon. Zo bleef hij ook tot juni werken op afstand. Dat was belangrijk voor hem. Stoer als hij was nam hij ook de allerlaatste beslissing voor euthanasie zelf en hield daarmee tot het einde de regie over zijn leven en zijn afscheid. Geen afhankelijkheid van anderen, geen verzorging, geen ziekbed. Zijn grens was helder, alles nog zelf kunnen doen en dan is het klaar.
Respect met een hoofdletter en dikgedrukt ja. Zijn hele leven zocht hij alle grenzen op en ging er vaak overheen ( harder, verder, hoger) maar deze laatste grens heeft hij duidelijk zelf aangegeven en daar stopt het, “genoeg is genoeg”. Gelukkig werd dat gehonoreerd en ging het precies zoals hij wilde.
Ik mis mijn geliefde levensgezel, mijn maatje, fotograaf en sitebouwer, mijn eigen McGyver met de gouden handen die overal een oplossing voor had, mijn eerlijke what-you-see-is-what-you-get en no-nonsens man. Ik mis mijn nuchtere klankbord en onze zwarte humor. Ja, ik mis zelfs zijn slordigheid, verzameldrift en onze meningsverschillen. Een heilige was hij natuurlijk niet en dat ga ik er ook nu niet van maken. Wat ik ook mis zijn zijn hilarische verbasteringen van Italiaanse woorden en plaatsnamen.
Ik heb hem gelukkig bewust kunnen bedanken voor ons leven samen, voor onze dochter. De vrijheid, het vertrouwen én steun die hij me gaf met al mijn projecten in Italië. Ook al was het meeste al gezegd vaak zonder woorden; we konden immers lezen en schrijven met elkaar. Een grote troost is dat het einde ging precies zoals hij wilde en hij zijn prachtige informele afscheid in de natuur van zijn Brabantse land mee kon regisseren. Ik gun hem zijn rust na al die jaren maar het gemis is groot en letterlijk pijnlijk.
Ik ben sterk en mijn projecten deed ik veelal alleen, daar is het verdriet en gemis niet minder om. Hij wilde dat ik doorga in Italië, volgens hem “zou het wel weer ooit leuk worden” nou ik moet het nog zien.
Remco; mijn grote liefde, mijn alles: bedankt dat ik zoveel jaren echte liefde heb gekend. Ik hou van je en je zit in mij…… per sempre.


















