Abruzzo Gran Sasso
Het gebied van de Gran Sasso; het bergmassief met als hoogste bergtop van de Apennijnen de Corno Grande met zijn ruim 2900 hoogtemeters. Je herkent de grijze stenige grillige top overal van verre. Vaak ligt er in de zomer zelfs nog een restje sneeuw op. Ik blijf er terugkomen en zo ook deze laatste week van mei met dit keer een speciale missie: Proosten op mijn geliefde Remco op zijn geboortedag 28 mei. Het was zijn favoriete gebied en ik wilde graag hier zijn op deze eerste “verjaardag” sinds hij er niet meer is. Hij scheurde hier rond op zijn motor, genoot van de overweldigende natuur en wilde er eigenlijk het liefste wonen. Alles van Abruzzo, de natuur, de mensen, het eten paste bij hem; ruig en stoer, net zoals hij zelf was. Op de foto bovenaan zijn biertje dat we dronken om te proosten op hem, een steentje van de Campo Imperatore en een kaarsje; misschien had hij me uitgelachen om dit tafereeltje maar het voelde goed.
Een impressie van een weekje Gran Sasso
Samen met vriendin Carla land ik op Aeroporto d’Abruzzo in Pescara waar we in onze gehuurde Lancia stappen. We kiezen dit keer niet de snelste weg maar een route binnendoor. Binnendoor betekent in dit geval een zeer afwisselend zeg maar gerust parcours van slingerwegen, haarspeldjes, en veel onverharde weggetjes zoals tractor paadjes die steeds op het erf van een boer dreigen uit te komen ….maar dan net niet. Dorp na dorp passeert en we genieten van de panorama’s en lachen om de stuurkunsten van Carla, vereist ivm het ontwijken van de gaten in de wegen. Zij rijdt altijd in de bergen want als ik rijd wordt ze wagenziek. ( ook bij andere chauffeurs trouwens hoor). Ik navigeer en dat blijkt weer een gouden combi.
Als uitvalsbasis heb ik gekozen voor het dorpje Isola del Gran Sasso, niet alleen omdat het prachtig en gunstig ligt maar vooral omdat Tea en Sergio , de hoogbejaarde uitbaters van Residence La Piscina je altijd het gevoel geven dat je bij de familie hoort en ik hun graag terugzie. Met open armen worden we ontvangen en we krijgen het mooiste appartement mét bubbelbad. Het prachtig gelegen zwembad met zicht op de Corno Grande lonkt en uiteraard moet ik erin ook al verklaart iemand mij voor gek.
Na een frisse duik en relax uurtje op een ligbed in de zon gaan we voor de aperitivo naar de kleine Bar Trattoria San Giovanni waar ik Carla ook de naastgelegen ruïnes van de oude kerk laat zien. Isola del Gran Sasso is ook in 2009 getroffen door de grote aardbeving van L’Aquila en later nog eens in 2016 waardoor je op verschillende plekken nog de ravage ziet. We treffen een nestje prachtige kittens en – ja hoor mijn dierenhart is altijd groot en dat van Carla ook- dus een gedeelte van onze antipasti wordt meegesmokkeld in servetjes en aan hen gevoerd onder toeziend oog van moederpoes.
Een bezoek aan Castelli mag deze week niet ontbreken en is maar tien minuutjes naar boven rijden. Ook hier was ik eerder en schreef er een blog voor Ciao tutti over. https://ciaotutti.nl/reizen-door-italie/abruzzen/castelli-het-dorp-van-het-kleurrijke-keramiek/ We slenteren in de zon door het kleine centrum, bewonderen al het keramiek, drinken er koffie, nemen kijkjes in antieke panden, hebben fijne gesprekjes en besluiten er ook te lunchen. Het is immers zondag. Heerlijk buiten eten aan de rand van de stadsmuur bij Pensione Iolanda. Bij ons aan tafel schuift een stel uit L’Aquila aan wat leidt tot gezellig geklets maar ook voor verwarring rond de rekening want onze bestellingen worden door elkaar gehaald. We kunnen er allemaal om lachen. Ik eet hier trouwens voor de eerste keer de Tacconelle alle erbe del Gran Sasso waar o.a. de wilde spinazie uit de Gran Sasso in verwerkt wordt. Grappig dat we de volgende dag locals tegenkwamen die dit aan het plukken waren in de bergen. Aanrader dit restaurantje met superleuk en vrolijk personeel en waar je ook op de prachtige eerste verdieping binnen kunt eten, kunt slapen en uiteraard keramiek kunt kopen uit eigen atelier.
Na de lunch bezoeken we Ceramiche Facciolino Nino en de eigenaar zelf geeft ons spontaan een rondleiding. We mogen een blik werpen in oude foto albums waar we drie generaties de productie van keramiek zien uitvoeren en krijgen een snelle demonstratie van de decoreerkunst. Nino tovert in een mum van tijd de twee beroemde Castelli vogeltjes op een kom. Ik koop nog een cornucopia, een hoorn des overvloeds die mij veel geluk moet brengen. Carla houdt het bij een benvenuti bordje waar Nino nog snel twee gaatjes in boort voor haar. Het blijft een bijzondere plek dit kleurrijke keramiek dorp in de bergen en de lieve mensen die de moeite nemen voor dit soort dingen.
Uit eten in Isola del Gran Sasso biedt genoeg keuze en is zeer betaalbaar. Pizzeria Rustica in eenvoudige blokhutstijl, geen fratsen maar goeie pizza’s. In de zone van het Santuario San Gabriele vind je bijvoorbeeld La Cantina degli Antichi Mestieri, ook een aanrader en het enorme complex van Bar Gelateria Pizzeria Ristorante Tavola Calda Le Balconate. Groot terras, meerdere zalen en verdiepingen met huisgemaakte eenvoudige pasta’s, buffetten en grill. Wij aten op het terras waar alles heerlijk rook naar de bloeiende kamperfoelie. . Ook hier troffen we enkel locals. Een fijne ontdekking was de zeer levendige Bar-Pub Colony een beetje schuilgaand achter een benzinepomp. Met het vriendelijkste personeel ever. Waar je in de ochtend tussen de locals je caffè drinkt en de Negroni bagliato smiddags buiten geserveerd wordt met een vers gebakken pinsa.
Een dag in de echte bergen.
We rijden naar Fonte Cerreto, een route van 37 kilometer waarbij je ook door de beroemde Traforo del Gran Sasso oftewel de Gran Sasso tunnel komt. Deze is ruim 10 km lang en verbindt de steden Teramo en L’Aquila. De tunnel werd in 1968 gebouwd maar pas in 1984 in gebruik genomen. In Fonte Cerreto kun je de Funivia nemen, maar die was weer eens kapot dus na een cappuccino op de tuinbank van La Viletta rijden we dwars door het natuurgeweld naar de Campo Imperatore.
Ook al ben ik hier vaak geweest ik blijf het overweldigend vinden en voel me nietig in en tussen deze bergen. Gelukkig vindt Carla het ook prachtig. Op een af en toe passerende auto, motor of clubje fietsers na overheerst de stilte. We stappen regelmatig uit om een stukje te wandelen, bloemen en struiken nader te onderzoeken en van alles te genieten. Er ligt nog maar weinig sneeuw, dit heb ik weleens anders gezien, en ik kan het niet laten toch één sneeuwballetje richting een nietsvermoedende Carla te gooien. De Lancia brengt ons moeiteloos op de Campo Imperatore. Mist en bewolking aan één zijde van de top maar de ander kant biedt gelukkig nog een prachtig panorama. Ostello Campo Imperatore heeft naast een barfunctie een museumpje boven en na een hete caffè macchiato kijken we daar wat rond. De houtkachel biedt warmte want vergis je niet op een hoogte van 2100 meters is het fris. Er zwaait een motorrijder in het zwart naar me en even voel ik een steek.
Een andere route terug en eind van de middag schijnt de zon nog volop in ons dorp en wacht ons een terrasje en een avondwandeling door het centro storico waar je goed kunt zien wat er al opgebouwd is en wat nog moet. De cena gebruiken we in de Residence waar Tea nog steeds voor gasten kookt, wanneer je het van te voren maar doorgeeft. Antipasti, primo, secondo, contorni, acqua, vino, caffè, amaro, tutto inbegrepen voor 25 euro pp. Alles chilometro zero, fatto in casa en veel te veel natuurlijk. De humor van Sergio aan tafel maakt het extra gezellig. Aandoenlijk ook om te zien hoe verliefd het stel nog is na 64!!! jaar samen.
We wisselen deze week relaxen in en rond de Residence af met wandelingen, natuur en bezoeken zelfs het Centro Commerciale Gran Sasso in Teramo tijdens de enige regenachtig ochtend.
Één dag voor vertrek verkassen we naar Pescara om daar nog een stranddag mee te pikken. Het is maar een dik uurtje rijden zelfs wanneer je niet de tolweg neemt, en dan zie je nog iets onderweg. In B&B Garden Fuori Rotta in de wijk San Giovanni Teatino, slechts 6 minuutjes van de luchthaven ben ik vaker en we konden gelijk in de ochtend al terecht. Omkleden en met de auto naar het strand. Niet alles is al open maar bij een klein tentje zet men op verzoek twee ligbedjes en een parasol voor ons neer. Een kado deze laatste dag; zon en zwemmen in de zee, dit keer gaat zelfs mijn reisgenoot er in, misschien omdat er een Aperol aan voorafging? Slechts een paar lokale zonaanbidders en verder rust, wat een luxe. . De lunch bij Stabilmento, Lido Le Naiadi met ook hier weer supervriendelijk personeel was de kers op de taart in de vorm van pasta met mosselen en een kan witte wijn. Wat wil een mens nog meer? Nou…. terug naar het ligbedje.
In de B&B sluiten we de dag af met een potje hilarisch poolen, of iets wat erop moest lijken ( we hebben de beelden nog) We nuttigen een licht maaltje ter plekke en pakken in voor ons vertrek de volgende ochtend.
Het was een bijzondere, mooie, warme, emotionele maar toch niet te beladen week. Ook weer een onderdeel van de rouwverwerking. Gelukkig met veel gelach maar ook ruimte voor een traan en ook al voelde Remco dichtbij het gemis blijft groot.
Grazie cara Carla dat je dit weer met me wilde beleven. Ti voglio bene.
